Deze Italiaanse groep is een verademing in het hedendaagse jazz aanbod dat ik krijg te recenseren, hier geen elektronica, geen uitstapjes richting pop, rock en maar twee klassiekers, gewoon lekkere jazz door een fantastisch quartet. Hoewel ik al geruime tijd prima jazzmuziek uit Italië binnen krijg via Xango, komen deze namen me nog niet bekend voor, het betreft Giovanni Amato op trompet, Francesco Palmitessa op el. gitaar, Nicola Borelli op contrabas en Antonio Del Sordo op drums.

Drummer Antonio Del Sordo is de leider van het quartet en verantwoordelijk voor vier van de acht composities. Verder horen we een relatief onbekend nummer, althans in mijn oren, van George Gershwin “My man’s gone now”, dat moet ik onmiddellijk weer rechtzetten want ik heb het nummer notabene in de platenkast staan op Nina Simone sings the blues, ooit grijs gedraaid maar inmiddels in de vergetelheid geraakt (?), past geheel in het kader om oude elpees weer eens tevoorschijn te halen waar ik al een tijdje mee bezig ben om weer eens wat anders te draaien dan hedendaagse jazz.

De titel van dit album “Flowers” stamt van de wens om opnieuw geboren te worden zoals de bloemen die bloeien in het voorjaar en ons dan een spectaculaire show aanbieden. De totstandkoming van dit album is mede te danken aan Francesco Palmitessa, een oude vriend van Antonio Del Sordo die hem al aanraadde een eigen album te maken sinds ze als kinderen speelden in de kelder. Uiteindelijk is het album er toch gekomen met de hulp van Nicola Borelli en Giovanni Amato aldus Del Sordo in het cd boekje dat gelukkig ook Engelse tekst bevat. Flowers bevat vier composities van Del Sordo en vier standards : “Chick’s Tune” van Chick Corea en Blue Mitchell, “Nobody else but me” van Jerome Kern , “Beatrice” van Sam Rivers en het eerder aangehaalde “My man’s gone now” van George Gershwin.

Afgezien van de enthousiaste en frisse aanpak van dit quartet valt ook het heldere geluid van hen op, waarbij vooral de krachtige volle klank van Giovanni Amato onmiddellijk in het oor springt, gelijk de power van een Freddy Hubbard dat inmiddels wel opvalt terwijl de meeste trompettisten zich een meer gereserveerder geluid aanmeten. Zoals de kleurrijke hoes al aankondigt is dit album een vat vol verrassingen, prima composities en solisten die zich vol overgave kwijten aan hun taak. Bovendien leuk dat eindelijk een onterecht onderschatte tenorist/componist als Sam Rivers ook eens wordt gecoverd. Ik ga de nummers niet een voor een beschrijven, gewoon even luisteren en genieten !

Jan van Leersum.